Στη μνήμη του Σταύρου Κωνσταντακόπουλου, τα ΑΣΚΙ αναδημοσιεύουν τα κείμενα που δημοσιεύθηκαν στα Ενθέματα της Κυριακής 8 Μαρτίου.

Ξεπερνώντας το σοκ και σκεδάζοντας τον πόνο, φίλοι καλοί, σύντροφοι και συνάδελφοι του Σταύρου Κωνσταντακόπουλου βρήκαν τη δύναμη να γράψουν λίγα λόγια για τον σπουδαίο άνθρωπο που χάσαμε ξαφνικά την περασμένη Παρασκευή. Ο Κωνσταντακόπουλος, ανάμεσα σε όλα τα άλλα (καθηγητής την Πάντειο, μελετητής του φιλελευθερισμού και του Τοκβίλ, μέλος της Κ.Ε. του ΣΥΡΙΖΑ, αριστερός διανοούμενος, δάσκαλος), υπήρξε στενός φίλος και συνεργάτης των «Ενθεμάτων». Ας είναι τα λόγια τούτα ένα ματσάκι ρόδα, ένα χαμόγελο μέσα στη σκοτεινιά που πλάκωσε, μια αγκαλιά για τον ακριβό μας φίλο. Δεν τα χρειάζεται εκείνος πια, εμείς τα έχουμε ανάγκη — για να συνεχίσουμε. Και συνεχίζουμε.

Αριστείδης Μπαλτάς, Άξιος του δημόσιου Πανεπιστημίου

Νίκος Θεοτοκάς, Ήσουν από τη στόφα εκείνη που είναι φτιαγμένα τα όνειρα

Κώστας Τσιρώνης, Mε χιούμορ τσουκνίδας και βλέμμα σοκολατίνας

Αθηνά Συριάτου, Ο Οβελίξ του ακαδημαϊκού χωριού της Αριστερά

Δημήτρης Τζανακόπουλος, Ο Σταύρος στον ενεστώτα και στο μέλλοντα

Σταύρος Παναγιωτίδης, Τόσο φαρμάκι μέσα στην αγάπη

Νάσος Ηλιόπουλος, Ένας δάσκαλος που έσπαγε την ακαδημαϊκή γυάλα

Φίλια Δενδρινού, Ύπνε που παίρνεις τα παιδιά…

Αναμνήσεις

του Σπύρου Ι. Ασδραχά

Από τον μικρό μου παιδικό γεωγραφικό ορίζοντα δεν είχε περάσει ο Άρης Βελουχιώτης, δηλαδή τη Λευκάδα και το απέναντι κομμάτι του Ξηρομέρου. Ίσως να είχα ακούσει το όνομά του στις συγκεντρώσεις που κάναμε στον ελαιώνα της Λευκάδας τα αετόπουλα. Ωστόσο, ο Άρης Βελουχιώτης καρφώθηκε στο μυαλό μου, αλλά και στις σημερινές μου αναμνήσεις από το τραγούδι του: «Λαμποκοπούν χρυσά σπαθιά, πέφτουν τουφέκια ανάργια, ο Άρης κάνει πόλεμο μ’ αντάρτες παληκάρια». Ο έμμετρος λόγος παραμένει στη μνήμη περισσότερο απ’ όσο οι αφηγήσεις. Τούτο το τραγούδι μοιάζει με δημοτικό, αλλά δεν είναι. Σήμερα θα το έλεγα δημοτικοφανές. Τότε όμως μικρό παιδί δεν μπορούσα να ξεχωρίσω τα ποιητικά είδη. Υπήρχαν κι άλλα αντάρτικα τραγούδια που κι αυτά τα θυμάμαι ακόμα. Το τραγούδι του Ρόβα για τον Ζέρβα, αλλά κι ένα άλλο που θα σας το παραθέσω: «Το λέν οι κούκοι στα βουνά, οι πέρδικες στα πλάγια, το λέει κι ο πετροκότσυφας σφυρώντας στα λαγκάδια. Ο Ζέρβας πάει στην Ήπειρο κι ο Χούτας πάει στο βάτο κι ο Καραμπέκιος πέρασε χωριά του Ξηρομέρου». Οι ΕΔΕΣίτες δεν είχανε τα δικά μας πλατυφτέρουγα τραγούδια που ένωναν τόπους και ανθρώπους που δεν τους βλέπαμε αλλά τους ακούγαμε μέσα απ’ αυτά. Τ’ όνομα Άρης Βελουχιώτης δε μου έλεγε από μόνο του τίποτα, τον Άρη δεν τον είχα δει και φυσικά δεν κυκλοφορούσε μια του φωτογραφία. Εξάλλου, τα ονόματα είχαν φύγει απ’ το δωδεκάθεο, όπως και τ’ άλλα αρχαία ονόματα και από χρόνια τα είχαν άσημοι ή λιγότερο άσημοι συμπατριώτες μου: Ποσειδώνας, Αγησίλαος, Πολυνίκης, Άρης, Αριστείδης και τόσα άλλα, για ν’ αναφέρω μονάχα τα αρσενικά κι όχι τα πάμπολλα θηλυκά, Περσεφόνη, Αθηνά, Πολυξένη κι ακόμα περισσότερα.