Έκθεση σχεδίων και χαρακτικών στην Astra Galerie (Καρυατίδων 8, Ακρόπολη, τηλ.: 2109220236)
14 Μαΐου - 1 Ιουνίου 2013
Εγκαίνια έκθεσης: Τρίτη 14 Μαΐου, 8.00 μ.μ.
Τετάρτη 29 Μαΐου, 8.00 μ.μ.
Συζήτηση με θέμα: "Γυναίκες και φυλακή: η εμπειρία του εγκλεισμού" με ομιλητές τον Πολυμέρη Βόγλη, ιστορικό Πανεπιστήμιο Θεσσαλίας και την Ιωάννα Παπαθανασίου, ιστορικό ΕΚΚΕ-ΑΣΚΙ
Ώρες λειτουργίας έκθεσης:
Τρίτη έως Παρασκευή 11.00 - 13.00 & 18.00 - 21.00
Σάββατο 11.00 - 14.00
Πληροφορίες: ΑΣΚΙ, Πλ. Ελευθερίας 1, Αθήνα, τηλ.: 2103223062
Astra Galerie, Καρυατίδων 8, Ακρόπολη, τηλ.: 2109220236
ΔEΛTIO TYΠOY
Έκθεση χαρακτικών και σχεδίων της Ζιζής Μακρή από τις Φυλακές Αβέρωφ (1960 – 1961) στη γκαλερί Astra.
Εγκαίνια την Τρίτη 14 Μαϊου μετά τις 8μ.μ
Διάρκεια έκθεσης: 14 Μαϊου με 1η Ιουνίου
Με μοναδικά σχέδια και χαρακτικά από τη ζωή στις Γυναικείες Φυλακές Αβέρωφ στις αρχές της δεκαετίας του 1960, η αναδρομική αυτή έκθεση αποτελεί φόρο τιμής στη γνωστή χαράκτρια Ζιζή Μακρή και στο έργο της. Καρπός της παραμονής της στις Φυλακές, μετά τη σύλληψή της για τη συμμετοχή της στην απόπειρα φυγάδευσης κομματικού στελέχους του ΚΚΕ , τα έργα της απεικονίζουν κατά κύριο λόγο τη ζωή των ποινικών κρατουμένων στις αρχές της δεκαετίας του 1960. Συγκροτούν για πρώτη φορά μια μοναδική πινακοθήκη της άλλης πλευράς του φεγγαριού, των γυναικών εκείνων που βίωσαν τον εγκλεισμό παράλληλα με τις πολιτικές κρατούμενες. Τα έργα της Μακρή πλαισιώνονται από σπάνια αρχειακά τεκμήρια των γυναικών πολιτικών κρατουμένων στις Φυλακές -επιστολικά δελτάρια, χειροτεχνήματα, κάρτες- από τις συλλογές των Αρχείων Σύγχρονης Κοινωνικής Ιστορίας (ΑΣΚΙ). Παράλληλα, τα ΑΣΚΙ και οι εκδόσεις Θεμέλιο με αφετηρία την έκθεση, εξέδωσαν το βιβλίο Μια Μάντρα, ένα δέντρο, λίγος ήλιος. Στην έκδοση, η οποία εικονογραφείται με τα χαρακτικά της έκθεσης περιλαμβάνεται το ποίημα του Γιάννη Ρίτσου Το δέντρο της φυλακής και οι γυναίκες και κείμενα των Ζιζής Μακρή, Φώφης Λαζάρου, Αμαλίας Ατσαλάκη και του Βαγγέλη Καραμανωλάκη.
Ξέρω ότι εκείνη τη στιγμή που έκανα τα έργα στη φυλακή έδωσα όλο τον εαυτό μου, ξέρω ότι καλύτερα δεν μπορούσα να κάνω εκείνη την εποχή.
Ζ. Μ.
Τον Ιούνιο του 1960 η Ζιζή Μακρή, χαράκτρια γαλλοσερβικής καταγωγής και σύζυγος του γλύπτη Μέμου Μακρή, σύμφωνα με εντολή του ΚΚΕ, αναχωρεί από την Ουγγαρία και αναλαμβάνει να ταξιδέψει με πλαστό διαβατήριο στην Ελλάδα μαζί με τρεις γάλλους κομμουνιστές, με σκοπό τη φυγάδευση του παράνομου στελέχους Φώκου Βέττα. Την επόμενη της άφιξής της στην Αθήνα συλλαμβάνεται μαζί με τους συντρόφους της. Οδηγείται στον Τμήμα Μεταγωγών και στη συνέχεια στις Φυλακές Αβέρωφ, όπου κρατείται προφυλακισμένη στην πτέρυγα των γυναικών πολιτικών κρατουμένων για έντεκα μήνες έως την δίκη και την αθώωσή της. Κάτω από μια ιδιότυπη σιωπή –οι διωκτικές και σωφρονιστικές αρχές αγνοούν ότι μιλά ελληνικά, ενώ ελάχιστες συγκρατούμενές της το γνωρίζουν- αποφασίζει κατά τη διάρκεια του εγκλεισμού να επικοινωνήσει μέσω της τέχνης της. Στο προαύλιο των φυλακών Αβέρωφ σκιτσάρει φιγούρες γυναικών και στη συνέχεια, στο θάλαμο, φτιάχνει τα χαρακτικά τους. Δεν επιλέγει όμως να αποτυπώσει τις πολιτικές συγκρατούμενές της. Σχεδίαζα τις ποινικές, λέει η ίδια, γιατί οι πολιτικές δεν είχαν γραφικότητα, ήταν όπως όλες οι γυναίκες του κόσμου, ενώ οι ποινικές -το μαντήλι, όλη η στάση-, ήταν για μένα τουλάχιστον κάτι εντελώς καινούριο Έτσι αποκαλύπτει μια άλλη Ελληνικότητα, σύμφωνα με τον Στάθη Δρομάζο, τις σιδερένιες πόρτες, τα κάγκελα, τους ψηλούς τοίχους, τις μακρυνές φιγούρες που απλώνουν τον ίσκιο τους στο προαύλιο της φυλακής.
