Τον Άρη τον φανταζόμουνα κάτι σαν εκείνα τα ονόματα του ’21 που από τότε τα είχα ακουστά. Θα έλεγα σήμερα, ένας λαός αγροτικός και βουνίσιος με τους δικούς του εκφραστικούς τρόπους, μου εδραίωσε αυτή την πρώτη εντύπωση ο Γιώργης Κοτζιούλας στο βιβλίο του Όταν ήμουν με τον Άρη. Ένας παλιός μου φίλος, ευφάνταστος, μου έλεγε ότι στο χωριό του, στο Ζαγόρι, η θειά του μοιρολόγησε στα βλάχικα τον Άρη. Δε θυμάμαι κάποιο στίχο απ’ αυτό το μοιρολόι. Ίσως να το έφτιαξε ο παλιός εκείνος φίλος και ποτέ η θειά του να μη μοιρολόγησε τον Άρη. Δεν έχει σημασία η αλήθεια του πράγματος. Εκείνο που έχει σημασία είναι ότι του Άρη του έπρεπε ένα μοιρολόι, ύστερα από το τυφλό του πήδημα στον πρόωρο θάνατο.